Η πάλη των τάξεων

Γιατί εμείς?
Γιατί η Ελλάδα είναι αυτή τη στιγμή ο περίγελος του κόσμου?
Γιατί είμαστε στην κορυφή των μπαταχτσήδων, των άχρηστων του κόσμου?
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τη χώρα μας από τις άλλες?
Γιατί δεν είναι (π.χ.) η Ισλανδία στην θέση μας? Άντε, η Πορτογαλία?

Μήπως είμαστε πιο βλάκες από τους άλλους?

Σίγουρα δεν είμαστε από τους έξυπνους λαούς αν κρίνω, τουλάχιστον από τα νόμπελ στις επιστήμες, που έχουμε κερδίσει. Αλλά και χαζούς δεν θα μας έλεγα. Όχι τουλάχιστον τόσο, που να δικαιολογεί την πρωτιά μας.

Μήπως είμαστε πιο οκνηροί από τους άλλους?

Είναι αλήθεια ότι μετράμε τον κόπο μας με τις ώρες και όχι με το αποτέλεσμα (μακριά από εμάς τέτοια) αλλά μάλλον δεν είναι η αιτία, γιατί όπως έλεγε η μάνα μου "καψ'τον οκνό να δεις πδήματα". Πηδάμε λοιπόν αλλά εις μάτην.

Μήπως η νοοτροπία μας?

Ναι, σίγουρα, είμαστε μια φυλή που με τη γέννηση μας (και ίσως λόγω αυτής) μας χρωστάνε. Ποιοί? Μα όλοι! Πρώτα οι γονείς μας, μετά "το κράτος", το σχολείο, ο εργοδότης και όποιος άλλος έχει την ατυχία να μπλέξει μαζί μας. Τα χρεωστούμενα δεν τα παίρνουμε βέβαια ποτέ. Γιατί και οι χρεωστώντες (κατά την ταπεινή μας άποψη) είναι ΚΑΙ αυτοί Έλληνες και πιστεύουν ότι τους χρωστάμε. Εμείς τα παιδιά, οι "υπήκοοι" (και όχι πολίτες), οι μαθητές, οι εργαζόμενοι. Οπότε υπάρχει μια ισορροπία.

Πιστεύω ότι βρήκα την ειδοποιό διαφορά: Είναι η "Πάλη των Τάξεων".
Στην Ελλάδα καταφέραμε και δημιουργήσαμε μια νέα κοινωνική τάξη η οποία απέκτησε και ταξική συνείδηση. Όπως η εργατική τάξη (πάλαι ποτέ και νυν σχεδόν ανύπαρκτη) θεωρούσε ότι "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", έτσι και αυτή η νέα κοινωνική τάξη θεωρεί ότι "νόμος είναι το δικό τους δίκιο". Το κακό είναι ότι έχουν απόλυτο δίκιο γιατί αυτοί γράφουν τους νόμους, τους ψηφίζουν και τους ερμηνεύουν στη συνέχεια. Οπότε είναι η μόνη τάξη που λέει και το εννοεί ότι "νόμος είναι το δίκιο της τάξης μας".

Ποιά είναι αυτή η τάξη και ποιοί την αποτελούν?
Είναι η νομενκλατούρα και για όποιον δεν κατάλαβε ακόμα είναι οι:

• Υπουργοί
• Βουλευτές
• Δεσποτάδες-Παπάδες
• Δήμαρχοι-αντιδήμαρχοι κλπ
• Περιφεριάρχες, νομάρχες κλπ
• Δικαστές
• Συνδικαλιστές
• Διοικητές/ Συμβούλια ΝΠΔΔ (κάπου 4.000)
• Διοικητές/ Συμβούλια ΝΠΙΔ (αν ξέρει κανείς…)
• Διοικητές/ Συμβούλια Οργανισμών, Εταιριών κλπ
• "Ανεξάρτητες" αρχές
• Μη κυβερνητικές οργανώσεις (όσες έχουν σχέση με το κρατικό μέλι- δηλαδές όλες σχεδόν - αν γνωρίζετε έστω και μια που δεν έχει παρακαλώ να με ενημερώσετε.)

Όλοι αυτοί, θεωρητικά, μας εκπροσωπούν και ασκούν μια εξουσία που πηγάζει από το λαό και την ασκούν για το συμφέρον του λαού.
Δεν είναι όμως έτσι. Αλλά πως είναι?

• Το μόνο συμφέρον που βλέπουν είναι το δικό τους (προσωπικό) και της τάξης τους.
  (π.χ. ο "αριστερός" Θεοδωράκης, ως βουλευτής του Μητσοτάκη, σύμφωνα με τους νόμους που ψήφισε δικαιούται όσα ανδρομικά ψηφίσανε και οι δικαστές για την πάρτη τους. Κάνει λοιπόν μια προσφυγή στους δικαστές για να του δώσουν μερικά κατοστάρικα (εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ). Χωρίς να έχει ποτέ ανακαλέσει την προσφυγή συμμετέχει σε συγκεντρώσεις και πορείες εναντίον του "μνημονίου" και μας ενημερώνει ότι, όταν τα πάρει (που θα τα πάρει), "θα τα επιστρέψει άμεσα". Υποθέτω ότι αν δεν το κάνει θα οφείλεται σε παρανόηση, όπως συνήθως. (ψάξτε στο Google "αναδρομικά Θεοδωράκη")
• Όπως κάθε κοινωνική τάξη παρουσιάζει φαινόμενα κινητικότητας (κάποιοι μπαίνουν, κάποιοι βγαίνουν) αλλά βασικά πρόκειται για κλειστή ομάδα (όπως και η συμπαθής τάξη των εφοπλιστών).
• Η εσωτερική μετακίνηση είναι πολύ μεγαλύτερη από την εξωτερική. Ο συνδικαλιστής θα γίνει βουλευτής, ο υπουργός δήμαρχος, ο δικαστής "ανεξάρτητη" αρχή, ο πρώην βουλευτής θα γίνει διοικητής.
• Τα μέλη της οικογένειας βέβαια ανήκουν στην ίδια τάξη. Ο αδελφός θα γίνει διοικητής. Η κόρη κατ' ελάχιστον, υπάλληλος του Κοινοβουλίου. Για τον υιό, μόλις τελειώσει τις σπουδές, θα φτιάξει η Εθνική Τράπεζα μια θυγατρική για να τον βάλει Διευθύνοντα, μέχρι να γίνει βουλευτής. Ο αδελφός του πρωθυπουργού αναλαμβάνει να εκπροσωπήσει τη χώρα σε διαπραγματεύσεις με άλλες χώρες (ναι, για τον αγγλόφωνο αδελφό του αγγλόφωνου πρωθυπουρού μιλάω-γράφω).
• Όταν κάποιο μη μέλος της τάξης τους κάνει κριτική, συσπειρώνονται εναντίον του. Όταν ο διδάκτωρ Δρούτσας (Ναι, γνωρίζω ότι δεν το έχει πάρει ποτέ το διδακτορικό, αλλά όταν τον ξεμπρόστιασαν το είπε: το έχω γράψει. Ελπίζω ότι δεν τον θεωρεί κανείς ψεύτη. Ούτως ή άλλως και να το χεις γράψει δεν έχει καμία αξία.) έθιξε την τάξη στην οποία μόλις τον είχε βάλει ο αγγλόφωνος ηγέτης ξεσηκώθηκαν όλοι οι βολευτές εναντίον του παρείσακτου. Και ανάγκασαν τον ηγέτη να τον στείλει ως Ευρωβολευτή εις τας Ευρώπας.
  Παρεπιπτόντως τον έχετε δει δίπλα στον Νταβούτογλου? Εγώ τουλάχιστον ήμουν εθνικά υπερήφανος που είχαμε τον ψηλό και εύμορφο υπουργό, έστω και περιορισμένης αντίληψης, ενώ ο Τούρκος το μόνο που είχε ήταν το ότι είναι γατόνι. Κοντός, όμως, και άσχημος.
• Οι συνδικαλιστές σε κάθε απεργία βλέπουν το προσωπικό τους συμφέρον και της τάξης τους ακόμα και αν οι εργαζόμενοι χάνουν πολλά. Έχουν φτάσει σε σημείο, να έχουν διαφορετικές αμοιβές, διαφορετικές συντάξεις, διαφορετικά ωράρια (πρακτικά δεν εργάζονται) να συμμετέχουν στα διοικητικά συμβούλια και να νέμονται της εξουσίας, να διορίζουν (κυρίως συγγενείς) και να απολύουν (κυρίως αντίθετους).
• Οι Δεσποτάδες έχουν κομματική ταυτότητα και βέβαια υποστηρίζουν τα κόμματα τους. Ο προηγούμενος (ελπίζω ότι καταλάβατε από ποια αρρώστια έφυγε) ήταν με τη ΝΔ. Ο νυν είναι με το ΠΑΣΟΚ. Αλλά όπως οι καλές οικογένειες δεν βάζουν όλα τα αυγά σε ένα καλάθι. Ο κάθε δεσπότης έχει τις δικές του σχέσεις και το κάθε κόμμα τους δικούς του δεσποτάδες.

Το πρόβλημα λοιπόν στην Ελλάδα σήμερα είναι ότι (χοντρά χοντρά) υπάρχουν οι κοινωνικές τάξεις:

• Νομενκλατούρα
• Μεγαλοαστική
• Μικροαστική
• Εργαζόμενοι-Συνταξιούχοι
• Ανεργοι (έχουν γίνει τάξη με όλα τα χαρακτηριστικά)

Ποιός λοιπόν θα πληρώσει την κρίση που δημιούργησε η νομενκλατούρα?
Οι Άνεργοι είναι εκτός γιατί δεν έχουν.
Οι Μεγαλοαστοί είναι εκτός γιατί δεν θέλουν (αν φορολογήσεις τον εφοπλιστή, απλά θα σηκώσει σημαία Λιβερίας ή Κύπρου. Ο Βιομήχανος θα στήσει το μαγαζάκι στην Βουλγαρία, στα Σκόπια ή (σε λίγο) στα Τίρανα).
Η Νομενκλατούρα έχει, και μπορεί, και τα χρωστάει αλλά είναι αυτή που έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Και δεν θέλει να δώσει.
Οι Μικροαστοί είναι αυτοί που παράγουν το χρήμα για να ζει καλά η νομενκλατούρα, άρα καλό είναι να μείνουν ως έσχατη λύση.

Ποιός έμεινε?

Μα βέβαια!: Οι Εργαζόμενοι και οι Συνταξιούχοι.